O Patronce Naszego Ogrodu
Zofia Urbanowska była córką zubożałego szlachcica Wincentego Urbanowskiego, w tym czasie administratora folwarku w Kowalewku i Katarzyny z domu Modelskiej. Dzieciństwo spędziła w Laskówcu koło Morzysławia, u dziadków, do których przenieśli się jej rodzice.
W 1860 roku rozpoczęła naukę w Instytucie Rządowym w Kaliszu, później uczęszczała do gimnazjum sióstr urszulanek w Poznaniu, gdzie zdała maturę. W wieku 21 lat Urbanowska zaczęła pracować zarobkowo, w latach 1870-73 będąc dziennikarką w "Gazecie Polskiej" oraz korektorką w drukarni. W 1874 przeniosła się do Warszawy, rozpoczynając pracę jako nauczycielka na pensji Jadwigi Sikorskiej (córki muzykologa i redaktora Józefa Sikorskiego).
Zamieszkała w kamienicy należącej do Sikorskich. W tym samym domu było mieszkanie Deotymy z którą Urbanowska zawarła bliższą znajomość, uczestnicząc w wydawanych przez poetkę "obiadach czwartkowych". W tym samym roku Urbanowska zadebiutowała wydaną pod pseudonimem "J." nowelą „Znakomitości”. Następnym wydanym utworem była sentymentalna opowieść o Polce, która nie chciała poślubić Niemca, zatytułowana „Cudzoziemiec” (1883), źle oceniona przez krytykę. Z uznaniem krytyki i czytelników spotkał się „Gucio zaczarowany” (1884) fantastyczno-przyrodnicza opowieść o leniwym chłopcu, przemienionym przez wróżkę w muchę i zmieniającym swój charakter pod wpływem zwierząt.
W 1886 roku Urbanowska została członkiem kolegium redakcyjnego "Przeglądu Pedagogicznego", publikując artykuły o potrzebie rozwoju twórczości dla dzieci i młodzieży. Od 1890 do 1900 roku współpracowała także z "Wieczorami Rodzinnymi", pisząc felietony o przyrodzie. Na łamach tego pisma ukazała się jej fantastycznonaukowa powieść „ Atlanta”, czyli przygody młodego chłopca na wyspie bezludnej w formie książkowej wydana w 1893 roku. Dużą popularność zyskała nagrodzona w konkursie "Tygodnika Ilustrowanego" obyczajowa powieść „Księżniczka”, wydana w 1886 roku. Zofia Urbanowska często przebywała w Zakopanem (pierwszy jej pobyt miał miejsce w 1890 roku). Owocem tych pobytów była powieść „Róża bez kolców”, mająca za tło tatrzańską przyrodę i podhalański folklor. Utwór był publikowany w częściach na łamach "Wieczorów Rodzinnych" (1900-1901), wydanie książkowe nastąpiło w 1903 roku oraz książki „ Wojna w czasie pokoju” (1896) „Wszechmocni” (1908) i „Złoty pierścień” (1916).
Na początku XX wieku Urbanowska zamieszkała w Koninie, w dworku będącym poprzednio własnością jej matki. Zmarła 1 stycznia 1939 roku. Zofia Urbanowska została odznaczona Orderem Odrodzenia Polski oraz, w 1929 roku, Złotym Wawrzynem Polskiej Akademii Literatury[1]. W 1930 roku władze Konina nadały jej honorowe obywatelstwo tego miasta. Imię Zofii Urbanowskiej nosi ulica oraz Szkoła Podstawowa nr 1 w Koninie i Rodzinny Ogród Działkowy przy ul. Świętojańskiej.